Το Σαββατο οταν χτυπησε το τηλεφωνο το πρωι, δεν μπορουσα να πιστεψω αυτο που ακουγα. Μια μανα να μου λεει πως το κοριτσι της εφυγε... Απο τοτε γραφτηκαν πολλα, ακουστηκαν ακομα περισσοτερα, αλλα τελικα δεν εχει καμια σημασια πια το πως και το γιατι. Την μικρη Μαρινα την ηξερα απο τοτε που ηρθε στην Ελλαδα 9 χρονων.
Λατρευε την μαμα της και την μικρη αδερφουλα της, της αρεσαν τα ρουχα και ειδικα τα Juicy (και ας μην ειχε την δυνατοτητα να τα αγορασει), ηθελε να μεινει στην Ελλαδα για παντα, ξυπναγε απο τις 6.00 το πρωι για να ισιωσει τα μαλλια της γιατι ηταν σγουρα κ δεν της αρεσαν, ηθελε να σπουδασει για να μπορει να βγαζει τα δικα της χρηματα κ να ειναι ανεξαρτητη, ηθελε να βγαινει και στενοχωριοταν οταν δεν της το επετρεπαν, ηταν η χαρα της ζωης για την θεια και την μαμα της και μια δευτερη μαμα για την αδερφη της. Μεσα απο εδω θελω να της πω Αντιο...γιατι ετσι το νοιωθω..
