Οταν ο Αθος ηταν ακομα μωρο , ημουν σχετικα αρνητικη στην ιδεα να εχει ενα αγαπημενο χνουδωτο ζωακι για να κοιμαται καθε βραδυ μαζι του. Πιστευα οτι δεν υπαρχει λογος να ''προσκολληθει'' τοσο πολυ σε ενα κουκλακι, γιατι αν το χασουμε, χαλασει κλπ τι θα γινει; Ιστοριες για ατελειωτες νυχτες αυπνιας λογω ''νανι'' που ξεχαστηκαν σπιτι στις διακοπες, που χαλασαν στο πλυντηριο, που τα εφαγε ο σκυλος κλπ δυναμωναν την πεποιθηση μου. Μεχρι που μπηκε στην ζωη μας ο Coyo-φανταστικο ονομα, δικης μου εμπενυσης. Ο Coyo ειναι ενα μικρο γαλαζοασπρο posum με τεραστια γουρλωτα ματια, μακρυα ουρα κ προς το παρον ο καλυτερος φιλος του μικρου. Ατελειωτα λογακια, αγκαλιες, συμπαρασταση οταν πρεπει να μπει στο πλυντηριο ( οχι ο μικρος, εννοειτα!!!!!!) , φιλακια κ αραγμα στον καναπε για παραμυθια κ απογευματινο σνακ, ειναι πια μερος της καθημερινοτητας μας. Ποια ειμαι εγω για να του το στερησω αυτο;;;;
Η παιδικη ηλικια ειναι γεματη μαγεια κ παραμυθια. Υπαρχει λοιπον καλυτερη ενσαρκωση αυτου, απο ενα χνουδωτο ... καλυτερο φιλο για να μοιραζoνται την μερα κ την νυχτα τους…..;
(Οσονουπω, θα σκάσει μύτη στο σπίτι κ ο Coyo Νo2, έτσι βρε αδερφε για να είμαστε σίγουροι .... Συμβαίνουν κ ατύχηματα, να μην προνοησω;;;;)
1 σχόλιο: