Καθε φορα που βλεπουμε ακομα μια ομοιοτητα που εχουμε με το παιδι μας ειτε εμφανισιακη ειτε στην συμπεριφορα, μεσα μας λιγωνομαστε ας το παραδεχτουμε. Περηφανοι βεβαιωνουμε τους γυρω μας….. ''ειναι ιδιο εγω'', ''α, αυτο το εχει παρει απο μενα'', ''καλε μην το συζητας, δεν βλεπεις οτι εχει τα ματια/μυτη/χειλη/βλεμμα/εξυπναδα/σπιρταδα μου;;;;''. Καθε φορα ομως που κανει μια αταξια, μιλαει ασχημα, ειναι απειθαρχο η δεν συμφεριφερεται σωστα , μαλλον πως το κανουμε γαργαρα. Ναι, τα παιδια ειναι καθρεφτης μας κ στα καλα αλλα κ στα ασχημα. Οταν ακουει φωνες, θα φωναξει, οταν το μαλωνουμε θα μαλωσει κ αυτο με την σειρα του, οταν το χτυπησουμε θα μαθει να χτυπαει , οταν δεν σεβομαστε το περιβαλλον δεν θα το σεβαστει ουτε αυτο, οταν δεν φερομαστε καλα στα ζωα θα ξεπατικωσει παρομοια συμπεριφορα. . Η μεγαλυτερη ευθυνη λοιπον δεν ειναι μονο να αναθρεψεις ενα παιδι αλλα κυριως να γινεις εσυ ο ενηλικας που θα ηθελες να δεις το παιδι σου να γινεται, καθως θα μεγαλωνει.......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου